Με αγάπη προς τους γονείς και τα παιδιά από μία εκπαιδευτικό!
Η κ. Καίτη, δασκάλα Δημοτικού Σχολείου, μοιράζεται με το «Μαμά Μπαμπάς και Παιδιά» την εμπειρία της για την διαπαιδαγώγηση των μικρών μαθητών!
ΜΜΠ: Κ. Καίτη, οι γονείς θέλουν να προσφέρουν ό,τι καλύτερο στα παιδιά τους. Θυσιάζουν τη ζωή τους για αυτά. Με λαχτάρα σας ρωτούν για την σχολική τους πρόοδο. Πώς τους συμβουλεύετε ώστε να γίνουν τα αγαπημένα τους παιδιά σωστές και ολοκληρωμένες προσωπικότητες;
κ.Καίτη: Προσπαθώ να δώσω στους γονείς κατευθύνσεις για μια ουσιαστική παιδεία! Όχι απλά σχολικές γνώσεις. Καταρχήν τους λέω: το παιδί είναι καλό να μάθει από μικρό πως έχει δικές του «ικανότητες και δυνάμεις». Σε αυτές θα μάθει καταρχήν να στηρίζεται, στον εαυτό του πρώτα και ύστερα στους γονείς, τους συγγενείς, τους καλούς φίλους και τους δασκάλους τους. Καλό είναι ακόμη, μαζί με τα δικαιώματά του να γνωρίζει και τα καθήκοντα και τις ευθύνες που έχει απέναντι στον εαυτό του, την οικογένειά του το σχολείο και γενικά απέναντι στον περίγυρο και το περιβάλλον.
ΜΜΠ: Είναι σημαντικό λοιπόν να καταλάβει το παιδί πως η μόρφωσή του είναι δική του ευθύνη καταρχήν.
κ.Καίτη: Ακριβώς. Εμείς παρακολουθούμε διακριτικά αν διαβάζει χωρίς να επεμβαίνουμε. Όταν το παιδί χρειάζεται να γράψει και να μελετήσει στο σπίτι, δεν χρειάζεται να κάθεται κάποιος συνέχεια πάνω από το κεφάλι του ακόμη και αν φοιτά στην Α΄ Δημοτικού. Καλό είναι βέβαια η μελέτη να αρχίζει αφού φάει και ξεκουραστεί τουλάχιστον για μία ώρα μετά το σχόλασμα.
Έχει πάρει από το σχολείο τις κατάλληλες οδηγίες και εξηγήσεις για το τί πρέπει να κάνει και πώς. Όταν μας ρωτάει δεν πρέπει να του δίνουμε έτοιμες απαντήσεις και λύσεις που θα του στερήσουν την ικανότητα να κινητοποιήσει και να αναπτύξει τις δικές του δεξιότητες. Του λέμε να διαβάσει αργά την εκφώνηση της άσκησης ή αν δεν έχει μάθει ακόμη να διαβάζει του τη διαβάζουμε εμείς τονίζοντας τα κατάλληλα σημεία που πρέπει να προσέξει για να καταλάβει τί ζητάει η άσκηση. Στη συνέχεια αν χρειαστεί να βοηθήσουμε το οδηγούμε με την κατάλληλη πληροφορία ή επισήμανση, ώστε να βρει, να ανακαλύψει μόνο του την απάντηση. Αν κάνει λάθη του θυμίζουμε τί λέει ο κανόνας για το συγκεκριμένο θέμα. Η διαδικασία αυτή είναι λίγο χρονοβόρα, γι΄αυτό μερικοί γονείς λύνουν οι ίδιοι τις ασκήσεις προκειμένου να μη χαθεί χρόνος από άλλες δραστηριότητες.
ΜΜΠ: Είναι αλήθεια οι εξωσχολικές δραστηριότητες απορροφούν μεγάλο μέρος της δραστηριότητας του παιδιού, ίσως και χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα….
κ.Καίτη: Δε χρειάζεται να φορτώνουμε τα παιδιά με πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες. Ας γίνουν αυτές που είναι απαραίτητες, που αρέσουν στο παιδί και μπορεί να ανταποκριθεί ευχάριστα. Όταν λοιπόν στις σχολικές του εργασίες δίνουμε έτοιμες απαντήσεις στερούμε από τα παιδιά την αληθινή μάθηση , δηλ. το πώς θα ανακαλύψει τη λύση, τη γνώση, πώς θα καλλιεργήσει την κριτική σκέψη, πώς θα καλλιεργήσει τη δημιουργικότητα, τη φαντασία, την υπευθυνότητα και γενικά δεν αφήνουμε το παιδί να αυτενεργήσει. Μαθαίνει να βασίζεται συνέχεια στους άλλους και δεν αποκτά εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Αν δεν έχει καταλάβει κάτι από την παράδοση, είναι προτιμότερο να του πούμε να ρωτήσει την άλλη μέρα τη δασκάλα του για όποια απορία έχει γιατί οι εργασίες στο σπίτι πρέπει να γίνονται από τους μαθητές και όχι από τους γονείς. Το ρωτάμε επίσης : «Αλήθεια, πρόσεχες στο μάθημα; Ρώτησες για ό,τι δεν κατάλαβες;»
ΜΜΠ: Δεν θα είναι εις βάρος του παιδιού όταν πάει με λάθος την άσκηση στο σχολείο;
κ.Καίτη: Είναι προτιμότερο να έλθει την άλλη μέρα με την άσκηση λυμένη λάθος, γιατί οι εκπαιδευτικοί βλέποντας τα λάθη και τα κενά κάνουν επανορθωτική διδασκαλία και έτσι βοηθιούνται όλοι οι μαθητές. Σημασία δεν έχει να φαίνονται τα πάντα λυμένα άψογα αλλά αν τα έχει καταφέρει μόνο του το παιδί και αν έχει νιώσει αυτή την ικανοποίηση. Δεν πρέπει το παιδί να συνηθίζει στις γρήγορες και εύκολες λύσεις, στην τεμπελιά, στην ανευθυνότητα, και το χειρότερο δεν πρέπει να πιστέψει πως όλα στη ζωή του θα έρχονται εύκολα και έτοιμα χωρίς να χρειάζεται να καταβάλλει κόπο και προσπάθεια.
ΜΜΠ: Όμως οι γονείς συχνά κάνουν εκείνοι τον κόπο που θα έπρεπε να κάνουν τα παιδιά τους.
κ.Καίτη: Οι γονείς πρέπει να συζητούν πολύ με τα παιδιά τους, να τους εξηγούν πως όλα αυτά που βλέπουν γύρω τους και απολαμβάνουν έχουν αποκτηθεί από το δικό τους κόπο και εργασία. Για να καταφέρουν να έχουν μια ικανοποιητική ζωή, και να τους προσφέρουν όλα αυτά τα αγαθά αγωνίστηκαν από πολύ νωρίς και εργάστηκαν από τότε που ήταν και εκείνοι πολύ νέοι και έβαλαν «τις βάσεις» από τότε που ήταν κι αυτοί παιδιά. Τους λένε: «Από τότε ξεκινήσαμε κι εμείς να βάζουμε τα θεμέλια μιας δημιουργικής, ποιοτικής και αξιόλογης ζωής. Τώρα είναι η σειρά σου να εργαστείς για το δικό του μέλλον». Αν βασιστεί στα έτοιμα θα απογοητευτεί πολύ αργότερα. Οι μικροί μαθητές πρέπει από πολύ μικρή ηλικία να καταλάβουν ότι «τα αγαθά κόποις κτώνται».
ΜΜΠ: Για να τα καταλάβει όμως όλα αυτά το παιδί δεν πρέπει να ασχολούνται οι γονείς αποκλειστικά με τις σχολικές του εργασίες..
κ.Καίτη: Σε αυτό ήθελα να καταλήξω. Πρέπει να δώσουμε μεγάλη σημασία στο «κτίσιμο», στην συνολική ανάπτυξη της προσωπικότητας του παιδιού. Να μάθει να εκτιμά, να σέβεται, να αγαπά, να βοηθά όχι μόνο τον εαυτό του και την οικογένειά του αλλά και τους συνανθρώπους του. Συγγενείς φίλους, συμμαθητές, δασκάλους, γείτονες και όποιον χρειάζεται βοήθεια και μπορεί να τον βοηθήσει. Να μάθει να αγαπά και να προστατεύει ακόμη και τα ζώα, κυρίως τα αδέσποτα, γιατί εκεί φαίνεται πόσο πραγματικά ευαίσθητοι και πολιτισμένοι είμαστε. Όταν αισθανθεί ότι πρέπει να βοηθήσει ένα ανήμπορο ζώο, θα αισθανθεί την ίδια ανάγκη να βοηθήσει και έναν αδύναμο άνθρωπο.
ΜΜΠ: Αυτό προϋποθέτει την ενεργή και ποιοτική παρουσία των γονέων.
κ.Καίτη: Ναι, και όχι μόνο τα λόγια. Εμείς οι μεγάλοι να είμαστε το ζωντανό παράδειγμα με την συμπεριφορά μας στη πράξη και όχι μόνο με συμβουλές. Αν το παιδί ακούει ότι λέμε ψέματα ή διαπληκτιζόμαστε μπροστά του και μάλιστα με ανάρμοστο τρόπο τί θα διδαχθεί; Ότι οι μεγάλοι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν και από μένα απαιτούν να είμαι τέλειος… Ότι οι γονείς δεν σέβονται ο ένας τον άλλον ή τους δικούς τους γονείς ή……ή….και θα κάνουν το ίδιο και εκείνα. Γιατί αν έχουν συνηθίσει να ζουν σε ένα άσχημο περιβάλλον, θα τους φαίνεται φυσικό και να βρίζουν και να κοροϊδεύουν και να χτυπάνε με τη δικαιολογία πως φταίει πάντα ο άλλος.
ΜΜΠ: Είναι αλήθεια πως συχνά υπάρχει πρόβλημα επικοινωνίας των παιδιών με τους δικούς τους, οπότε οι σχέσεις τους δεν είναι και οι καλύτερες….
κ.Καίτη: Είναι καλό να καλλιεργούμε συνειδητά ένα φιλικό κλίμα με τα παιδιά μας, να μας εμπιστεύονται τα προβλήματά τους, να παραδέχονται τα λάθη που έκαναν, να ζητάνε τη γνώμη μας όταν βρίσκονται σε μια δύσκολη θέση ή πρόκειται να πάρουν μια σημαντική απόφαση και όχι να καταφεύγουν για βοήθεια σε φίλους που μπορεί να μην είναι φίλοι ή σε ξένους ή στις «νταντάδες» που πολλές φορές μπορεί να είναι ακατάλληλες ή να δώσουν λάθος συμβουλές.
Να αισθάνονται ότι οι γονείς και οι δάσκαλοί τους είναι οι φύλακες άγγελοί τους ώστε να μην φοβούνται να τους ομολογήσουν λάθη που τυχόν έκαναν, πολλές φορές χωρίς να το θέλουν και για τα οποία έχουν μετανιώσει. Για να το πετύχουμε αυτό δεν πρέπει να φοβούνται να μας μιλήσουν μήπως τιμωρηθούν, γιατί τότε το παιγνίδι χάθηκε. Ας τους εξηγήσουμε λοιπόν με απλότητα ότι όλοι, ακόμη και οι μεγαλύτεροι, κάνουν πολλές φορές λάθη, για διάφορους λόγους. Σημασία έχει να κάνουμε την αυτοκριτική μας, να αναγνωρίσουμε το λάθος που τυχόν κάναμε, να δούμε πώς μπορούμε να το διορθώσουμε κι αφού μετανιώσουμε γι΄αυτό, να υποσχεθούμε στον εαυτό μας ότι άλλη φορά θα είμαστε πιο προσεκτικοί και δεν θα επαναλάβουμε, αν μη τί άλλο, τα ίδια λάθη. Αν τα παιδιά δε μάθουν να απευθύνονται για βοήθεια στους γονείς ή τους καλούς τους δασκάλους και εμπιστευθούν άλλα άτομα αμφιβόλου ποιότητας δε γνωρίζουμε πού θα οδηγηθούν.
ΜΜΠ: Το παιδί θα καταλάβει πως όπως θέλει οι άλλοι να το συγχωρήσουν για μια αβλεψία του, έτσι και αυτό πρέπει να συγχωρέσει τους άλλους όταν το αδικήσουν κάποια στιγμή…
κ.Καίτη: Έτσι ακριβώς! Πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά πως όπως κάνουμε λάθη εμείς, έτσι κάνουν και οι άλλοι και επομένως πρέπει να μάθουν και εκείνα να ακούνε και να συγχωρούν, και μάλιστα όταν διαπιστώνουν ότι ο άλλος δεν έκανε κάτι επίτηδες, ότι αναγνώρισε το λάθος του και έχει ειλικρινά μετανιώσει γι΄ αυτό. Πολλές φορές τα παιδιά μαλώνουν και χαλάνε σημαντικές φιλίες εξαιτίας ασήμαντων συνήθως παρεξηγήσεων που συμβαίνουν μεταξύ τους, γιατί ο καθένας έχει μάθει να κάνει το δικό του κι έχει την απαίτηση να υποχωρεί συνέχεια ο άλλος στα δικά του «θέλω» χωρίς να σκέπτεται ότι και τα άλλα παιδιά έχουν τα ίδια δικαιώματα κι επιθυμίες μ΄ εκείνα.
ΜΜΠ: Ναι, αν δεν υπάρξει μια τέτοια αντιμετώπιση δεν θα μπορέσουν να δημιουργήσουν ποτέ μια γνήσια φιλία.
κ.Καίτη: Είναι πολύ σημαντικό να διδάξουμε στα παιδιά την αξία της αληθινής φιλίας και ότι για να την πετύχουμε πρέπει να είμαστε ευγενικοί, υποχωρητικοί εκεί που πρέπει, να συγχωρούμε, να βοηθούμε και να συμπαραστεκόμαστε στους φίλους μας.
Φίλοι δεν μπορούμε να είμαστε με όλους τους συμμαθητές μας. Ευγενικοί και καλοί πρέπει να είμαστε με όλους, αλλά φίλοι θα γίνουμε με εκείνους με τους οποίους ταιριάζουμε, έχουμε δηλαδή κάποια κοινά στοιχεία: έχουν καλή συμπεριφορά, ευγένεια, μας εκτιμούν και μας σέβονται, το ίδιο και εμείς, και γενικά νιώθουμε άνετα όταν είμαστε μαζί τους. Και αν καμμιά φορά παρεξηγηθούμε για κάτι, μόλις το αντιληφθούμε φροντίζουμε να το διορθώσουμε και να το ξεχάσουμε.
Με παιδιά με τα οποία δεν ταιριάζουμε καθόλου είτε γιατί προσπαθούν να μας επιβληθούν ή να μας εκμεταλλευτούν, μιλάνε και φέρονται άσχημα δεν μπορούμε ούτε και πρέπει να γίνουμε φίλοι. Βέβαια δεν τους απορρίπτουμε αυτούς τους συμμαθητές μας ή τους ανθρώπους, τους φερόμαστε με ευγένεια, τους βοηθούμε, προσπαθούμε να τους δείξουμε το σωστό, δεν τους στοχοποιούμε, ούτε τους προσβάλλουμε.
ΜΜΠ: Τα παιδιά δείχνουν σκληρότητα κάποιες φορές απέναντι σε συμμαθητές με διαφορετικό χαρακτήρα από εκείνα.
κ.Καίτη: Δεν είναι σωστή αυτή η συμπεριφορά. Βοηθά να κατανοήσουμε ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ούτε έχουμε μεγαλώσει στο ίδιο περιβάλλον. Ο συμμαθητής μας μπορεί να μην ευθύνεται ο ίδιος για τη συμπεριφορά του, ίσως κάποιοι δεν το βοήθησαν να μεγαλώσει σωστά. Στο σχολείο πρέπει να τον δεχόμαστε στα παιχνίδια μας. Δεν πρέπει να τον αποφεύγουμε με σκληρό και υποτιμητικό τρόπο γιατί τότε μόνο προβλήματα θα έχουμε. Δεν μπορούμε όμως να γίνουμε υποχρεωτικά κολλητοί φίλοι, γιατί τους φίλους μας τους επιλέγουμε γι΄αυτό που είναι και για αυτό που είμαστε. Αν δεν ταιριάζουμε καθόλου, η φιλία αυτή δεν πρόκειται να κρατήσει ούτε και να μας προσφέρει κάτι καλό.
ΜΜΠ: Έχουν τα παιδιά υποχρεώσεις προς την οικογένειά τους;
κ.Καίτη: Μάλιστα, έχουν, και η σημαντικότερη είναι ο σεβασμός και η υπακοή. Έχει μεγάλη σημασία να μάθουν τα παιδιά να αγαπάνε, να σέβονται, και να υπακούνε τους γονείς και τους παππούδες τους. Αυτά διδάσκονται; Και βέβαια διδάσκονται. Με τη δική μας συμπεριφορά και κυρίως με τα όρια και τους κανόνες που θα βάλουμε στο σπίτι και το σχολείο. Πρέπει το παιδί από πολύ μικρό να μάθει ότι δεν μπορεί να φέρεται και να μιλάει με άσχημο και απρεπή τρόπο στους γονείς, τα αδέλφια του κλπ. και να περιμένει πως δεν θα υπάρξει καμία συνέπεια γι΄ αυτό.
Βλέπουμε πολλές φορές παιδιά να μιλάνε άσχημα στους γονείς και τους παππούδες τους και εκείνοι να το δέχονται σαν να είναι αυτό κάτι το απόλυτα φυσιολογικό και να μην τους κάνουν ούτε παρατήρηση ούτε να τους δίνουν μια συμβουλή. Μερικά έχουν δει και ακούσει τους γονείς τους να φέρονται άσχημα στους δικούς τους γονείς και μάλιστα μπροστά τους. Περιμένουμε λοιπόν τα παιδιά αυτά ως παιδιά ή ως ενήλικες μεθαύριο να φερθούν σωστά στους γύρω τους; Το μόνο που θα τους ενδιαφέρει θα είναι ο εαυτός τους και αυτό με λάθος τρόπο. Θα γίνουν δύστροποι, υπέρμετρα εγωιστές, ισχυρογνώμονες, ατομιστές, καταπιεστικοί, οξύθυμοι, ενάντια όλων. Ήδη έχουμε διαπιστώσει πολλές φορές πως υπάρχουν γύρω μας πολλοί νέοι άνθρωποι έτοιμοι να εκραγούν με το τίποτα. Άνθρωποι που έχουν μάθει μόνο να απαιτούν και να αρπάζουν χωρίς να αισθάνονται ότι και οι ίδιοι έχουν ευθύνες και υποχρεώσεις έναντι των άλλων. Κι αυτό γιατί κάποιοι δεν τους δίδαξαν απολύτως τίποτα. Μια ζωή υποχωρούσαν σε όλες τις απαιτήσεις και τα νεύρα τους και δεν φρόντισαν να διαπλάσουν ηθικούς και υπεύθυνους χαρακτήρες.
ΜΜΠ: Η διάπλαση χαρακτήρα στα παιδιά συχνά δεν αποτελεί προτεραιότητα για το γονέα. Μάλλον προτιμά να προσφέρει αγαθά που αποκτώνται με χρήματα.
κ.Καίτη: Πίστεψαν οι γονείς πως αφού τους προσφέρουν πολλά υλικά αγαθά έχουν επιτελέσει το χρέος τους απέναντι στα παιδιά τους. Πολλοί γονείς δουλεύουν από το πρωί ως το βράδυ για να μη λείψει τίποτα απολύτως από τα παιδιά τους και δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι τους λείπει η επαφή με τη μητέρα, τον πατέρα, η αγκαλιά, η κουβεντούλα, και γενικά η επαφή, η ζωντανή επαφή. Δεν καταλαβαίνουν ότι δεν μπορεί να τους αντικαταστήσει η νταντά, ακόμη και η γιαγιά, που συνήθως από μεγάλη αδυναμία στα εγγόνια της δεν τους χαλάει κανένα χατίρι ακόμη και αν το παιδί ζητά κάτι παράλογο, χωρίς να καταλαβαίνει ότι με το να το αφήνει ανεξέλεγκτο δεν το βοηθάει καθόλου ούτε στο παρόν, ούτε πολύ περισσότερο στο μέλλον.
ΜΜΠ: Είπαμε για τους γονείς και τους παππούδες. Τί να προσέξουν οι γονείς στις σχέσεις ανάμεσα στα αδέλφια;
κ.Καίτη: Αυτό ιδιαίτερα πρέπει να το προσέξουμε, δηλ. τις σχέσεις του παιδιού απέναντι στα αδέλφια του. Να καλλιεργήσουμε σχέσεις αγάπης, σεβασμού, κατανόησης και συμπαράστασης μεταξύ τους. Να αποφεύγουμε τις συγκρίσεις, π.χ. ο αδελφός σου είναι πιο καλό παιδί από σένα, είναι καλύτερος μαθητής κ.λπ., ενώ εσύ; Να μην δημιουργούμε ανταγωνισμό μεταξύ των αδελφών. Αντί λοιπόν να πούμε στο παιδί «ο αδελφός σου είναι πολύ καλύτερος από σένα», καλύτερα θα ήταν να λέγαμε «κοίταξε τον αδελφό σου πόσο προσπαθεί μόνος του και τα καταφέρνει γιατί το θέλει. Και εσύ μπορείς άμα θέλεις να το πετύχεις αυτό! Αρκεί να θέλεις! Αρκεί να βάλεις στόχους στη ζωή σου και να προσπαθήσεις με υπομονή, επιμονή και δουλειά να τους πετύχεις».
Να βοηθήσουμε τα παιδιά να καταλάβουν πως «τα αδέλφια μας είναι σαν ένα κομμάτι του εαυτού μας! Να τους πούμε: «Κάποια στιγμή που εμείς οι γονείς θα φύγουμε εσύ θα έχεις τα αδέλφια σου!» Να βοηθάνε και να συμπαραστέκονται μεταξύ τους. Όλα αυτά βέβαια διδάσκονται με τη συμπεριφορά μας.
ΜΜΠ: Μας κάνει εντύπωση ότι ως εκπαιδευτικός μιλάτε συνεχώς για την αξία της σωστής αγωγής από την οικογένεια..
κ.Καίτη: Ναι, είναι πρωταρχικής σημασίας. Αν τα παιδιά δεν μάθουν να αγαπούν και να σέβονται την ίδια την οικογένειά τους, πώς θα μάθουν να φέρονται σωστά σε άλλους που θα τους θεωρούν ξένους; Αν δεν μάθουν να βοηθάνε τον πλησίον και να προσεύχονται για εκείνον και για τον εαυτό τους , από πού θα αντλήσουν δύναμη για να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της ζωής; Αν δεν διδαχθούν την καλοσύνη και την συμπόνια απέναντι στον συνάνθρωπο, τα ζώα, το περιβάλλον, τί είδους άνθρωποι θα γίνουν; Αν εσείς οι ίδιοι μιλάτε μπροστά τους εναντίον συγγενών, γειτόνων, δασκάλων,. πώς θα μάθουν να σέβονται; Και αν δεν μάθουν να εμπιστεύονται και να λένε στο γονιό και το δάσκαλό τους τα προβλήματά τους, από πού θα αναζητήσουν βοήθεια όταν είναι σε μικρή ηλικία;
Το μεγαλύτερο κακό που μπορούμε να κάνουμε στα παιδιά μας είναι όταν με την συμπεριφορά μας τα δικαιώνουμε αδιάκριτα, οπότε μαθαίνουν να είναι εγωιστές, ισχυρογνώμονες, ατομιστές και ότι πάντα οι άλλοι ευθύνονται και ποτέ εμείς.
ΜΜΠ: Με λίγα λόγια επιδιώκουμε πρώτα τη σωστή ανατροφή και κατόπιν τις σχολικές επιδόσεις…
κ.Καίτη: Αυτό ακριβώς! Χαίρομαι πολύ όταν έρχονται γονείς οι οποίοι με ρωτάνε να τους ενημερώσω πρώτα για την συμπεριφορά των παιδιών τους κι ύστερα για την επίδοση, γιατί αυτό που τους ενδιαφέρει κυρίως είναι αν τα παιδιά είχαν καλό χαρακτήρα, αν έχουν τρόπους και είναι κοινωνικά και πώς συμπεριφέρονται στους συμμαθητές τους. Πάντα είναι οι γονείς των παιδιών τα οποία ποτέ δεν δημιουργούν προβλήματα στο σχολείο. Και αν ποτέ υπάρξει κάποιο «πρόβλημα» αμέσως ζητούν τη συνεργασία του δασκάλου, δέχονται ότι το παιδί τους έκανε κάτι που δεν ήταν σωστό, δεν το αρνούνται προσπαθώντας να ρίξουν το φταίξιμο σε άλλα παιδιά και μαζί συνεργαζόμαστε για να βρούμε τρόπο να λυθεί το «πρόβλημα».
Αυτοί οι γονείς βέβαια έχουν μάθει στα παιδιά τους να παραδέχονται τα λάθη τους, να τα αναγνωρίζουν, να κρίνουν τα ίδια πρώτα τη δική τους συμπεριφορά και ύστερα του «άλλου». Βλέπεις ότι μόλις αντιληφθούν το λάθος τους μετανιώνουν, έχουν μάθει να ζητούν συγγνώμη, και βελτιώνουν αμέσως τη συμπεριφορά τους. Γιατί; Γιατί έχουν πάρει όλες τις βασικές αρχές και αξίες από την οικογένειά τους, και μετά το σχολείο μπορεί να τα βοηθήσει να «απογειωθούν». Είναι οι αυριανοί ενήλικες άνθρωποι, οι οποίοι θα έχουν αναπτύξει μια αξιόλογη προσωπικότητα, όποιο επάγγελμα και αν ακολουθήσουν, θα είναι χρήσιμοι όχι μόνο απέναντι στην οικογένεια και τον εαυτό τους, αλλά και σε όλους τους συνανθρώπους τους. Θα «χτίσουν» μια υγιή και ευτυχισμένη οικογένεια και όταν με το καλό γεράσουν δεν θα ξεχαστούν σε κάποιο γηροκομείο, γιατί οι ίδιοι φρόντισαν τους δικούς τους γονείς και ήταν το «ζωντανό παράδειγμα» για τα παιδιά τους.
ΜΜΠ: Είναι αλήθεια πως υπάρχει μεγάλη ανάγκη για σωστή διαπαιδαγώγηση στις μέρες μας ακόμη και σε απλά καθημερινά θέματα.
κ.Καίτη: Βέβαια πιστεύω ότι συχνά προϋπάρχουν ευαίσθητες και καλοπροαίρετες ψυχές, αλλά όλοι οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν καλόψυχοι, ευγενικοί, δίκαιοι και ηθικοί όταν ανατραφούν σε ένα «υγιές» περιβάλλον, το οποίο δεν φροντίζει να τους προσφέρει μόνο πολλά υλικά αγαθά, αλλά κυρίως φροντίζει να τους βοηθήσει να αναπτύξουν μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα με ηθικές αρχές και αξίες.
ΜΜΠ: Ολοκληρώνοντας την επικοινωνία μας, πώς θα θέλατε να κλείσουμε;
κ.Καίτη: Προσεγγίσετε με απλότητα και ενδιαφέρον τα παιδιά σας. Μάθετέ τα να συζητούν μαζί σας οποιοδήποτε θέμα τα απασχολεί, να σας βλέπουν όχι μόνο ως γονείς αλλά και ως τον καλύτερό τους φίλο, μιλήστε τους ανάλογα με την ηλικία τους για τους κινδύνους που ελοχεύουν. Πολλά παιδιά πάνω σε συζητήσεις που κάνουμε βλέπω πως έχουν άγνοια πάνω σε σοβαρά θέματα και δε γνωρίζουν πώς θα προφυλαχθούν! Και το ποιο σημαντικό: Βοηθήστε τα να αποκτήσουν πίστη στο Θεό και να αγωνίζονται να κρατηθούν στο δρόμο Του! Μάθετέ τα να προσεύχονται, ακόμη και να κάνουν σωστά το σταυρό τους! Πολλά παιδιά μαθαίνουν στο σχολείο πώς να κάνουν το σταυρό τους κι ας είναι μεγάλα! Μιλήστε τους για την αξία της πίστης και της προσευχής, της αγάπης, της ελεημοσύνης, της συγχώρεσης, της μετάνοιας, εξηγείστε τους ότι « ο Θεός βλέπει και ακούει τα πάντα». Βάλτε στην συνείδησή τους την πεποίθηση ότι από την ανθρώπινη δικαιοσύνη μπορούμε καμιά φορά να ξεφύγουμε αλλά από τη «θεία δικαιοσύνη» ποτέ!
Εξηγείστε τους ακόμη ότι η ανθρώπινη ψυχή δεν ζει μόνο σε αυτό το κόσμο, αλλά συνεχίζει να υπάρχει και μετά το θάνατο. Ότι είναι αθάνατη και ότι πρέπει ολοκληρώνοντας το προορισμό της στη ζωή, να φύγει από τούτο το κόσμο χωρίς βάρη στη συνείδησή της, ανάλαφρη και καθαρή για να μπορέσει να βρει τη γαλήνη και την ολοκλήρωσή της κοντά στο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ της.
ΜΜΠ: ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ κ. ΚΑΙΤΗ!
Ετικέτες: Οικογένεια