(†) Αγιορείτης Μοναχός Γέρων ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Μπιλάλης - Ο «ΓΕΡΟΝΤΑΣ των ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ» (1932— † 4.6.2014)

 

ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ

π. ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΜΠΙΛΑΛΗ

(1932— † 4.6.2014)

Ἰωάννης Θαλασσινός,

Πρόεδρος τῆς «Πανελληνίου Ἑνώσεως Φίλων τῶν Πολυτέκνων»

καί Συντάκτης τοῦ Περιοδικοῦ της «Ἑλληνορθόδοξη Πολύτεκνη Οἰκογένεια» (Ε.Π.Ο.)

Ὁ Γέρων Νικόδημος Μπιλάλης, κατά κόσμον Βασίλειος, γεννήθηκε τό 1932 στό ὀρεινό χωριό Μηλιές (Δῆμος Ἀρχ. Ὀλυμπίας), Ν. Ἠλείας. Γονεῖς του ἦσαν οἱ εὐλαβέστατοι Γεώργιος καί Ἑλένη (τό γένος Κακούρη). Ἦταν τό 2ο ἀπό τά 17 παιδιά τῆς οἰκογενείας του (μέ ἐπιζήσαντα τά 10). Ἡ οἰκογένεια Μπιλάλη εἶχε καί ἔχει βαθιά θρησκευτική καί ἱερατική παράδοση, μέ γνωστότερους τούς τρεῖς Ἱερομονάχους θείους τοῦ ἀειμνήστου Γέροντος, μακαριστούς πατέρες Σπυρίδωνα, Εὐστάθιο καί Εὐσέβιο.

Ὁ Βασίλειος, ἀπό μικρό παιδί, διακρίθηκε γιά τήν εὐφυΐα, τήν ὀξύνoια καί τό ἀκέραιο τοῦ χαρακτήρα του. Φοίτησε στό Δημοτικό Σχολεῖο τῆς γενέτειράς του καί στά Σχολαρχεῖα τοῦ Δούκα καί τοῦ Πελοπίου. Συνέχισε τίς γυμνασιακές του σπουδές στό 1ο Γυμνάσιο Ἀθηνῶν καί τίς περάτωσε στή Βαρβάκειο, βοηθούμενος οἰκονομικά ἀπό τό μακαριστό θεῖο του Ἀρχιμ. π. Σπυρίδωνα Μπιλάλη (1918 – † 1974).

Ὁ πατέρας τοῦ Γέροντος Γεώργιος μέ τά 4 πρῶτα ἀγόρια τῆς Οἰκογενείας. 1ος στή σειρά, ἀπό ἀριστερά, ὁ π. Νικόδημος

Τό 1952 εἰσήχθη πρῶτος στή Θεολογική Σχολή τοῦ Ἐθνικοῦ καί Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ἀπό τήν ὁποία ἀπεφοίτησε μέ ἄριστα, ἐνῶ, ὅσο σπούδαζε, ἐργαζόταν.

Ὁ ἱεραποστολικός του ζῆλος τόν ὁδήγησε στήν Ἀδελφότητα Θεολόγων «Ζωή», ὅπου ἐργάσθηκε τόσο στή Γραμματεία, ὅσο καί σάν διορθωτής κειμένων-βιβλίων. Μετά τό διαχωρισμό τῆς «Ζωῆς» και τήν ἀποχώρηση τοῦ θείου του π. Σπυρίδωνος ἀπό αὐτήν, ἀπεχώρησε καί ὁ τότε Βασίλειος.

Διακρινόμενος γιά τή φιλομάθειά του συνέχισε τίς σπουδές του κάνοντας μεταπτυχιακά στό Στρασβοῦργο (Γαλλία, 1967). Ἐπιστρέψας στήν Ἑλλάδα ἐνεγράφη, μετά ἀπό κατατακτήριες ἐξετάσεις, στή Φιλοσοφική Σχολή τοῦ Ἐθνικοῦ καί Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ὅπου ἔλαβε τό πτυχίο του σάν δόκιμος μοναχός πλέον. Σέ ὅλες τίς βαθμίδες τῆς ἐκπαίδευσης εἶχε ἀρίστη ἐπίδοση. Μάλιστα τοῦ εἶχε προταθῆ θέση καθηγητοῦ στή Θεολογική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, τήν ὁποία δέν ἀποδέχθηκε.

Ἐργάσθηκε σκληρά ὡς καθηγητής φιλόλογος σέ φροντιστήρια, ὡς διορθωτής βιβλίων σέ χριστιανικούς ἐκδοτικούς οἴκους καί γιά λίγα χρόνια ὡς καθηγητής θεολόγος στή Μέση Ἐκπαίδευση. Παντοῦ διακρίθηκε γιά τό ἦθος, τήν τιμιότητα καί τήν ἐργατικότητά του.

Ὁ μακαριστός Γέροντας μετά τοῦ μεγαλυτέρου ἀδελφοῦ του Σπυρίδωνος († 2007) τό ἔτος 1997

Ἀκολουθώντας τή βαθειά του κλίση πρός τό μοναχισμό ἀποσύρθηκε στό Ἅγιον Ὄρος (τέλος 1968) καί συγκεκριμένα στήν Ἱερά Νέα Σκήτη, στή Συνοδεία τοῦ μακαρ. Γέρ. Ἰωσήφ (μετέπειτα Βατοπαιδινοῦ), ὅπου ἐκάρη Μοναχός λαμβάνοντας τό ὄνομα Νικόδημος (ἐκ τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, † 14η Ἰουλίου, τόν ὁποῖο ὑπεραγαποῦσε). Μάλιστα ἡ κουρά του ἔγινε στό Κελλί τοῦ μακαριστοῦ ὁσίου Γέροντος Ἰωσήφ τοῦ Ἡσυχαστοῦ († 1959), τόν ὁποῖο ὁ Γέρ. Νικόδημος εἶχε γνωρίσει.

Μέ τή Συνοδεία τοῦ Γέροντός του μετέβη στήν Ἱερά Μονή Κουτλουμουσίου-Καρυές, προκειμένου νά τήν ἐπανδρώσουν, μάλιστα γιά ἕνα διάστημα διετέλεσε Ἀντιπρόσωπος τῆς Μονῆς στήν Ἱερά Κοινότητα. Ὅμως τελικά ἡ προσπάθεια αὐτή δέν εὐοδώθηκε. Ἔτσι, κατόπιν εὐλογίας καί τοῦ ὁσίου Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, ἐπέλεξε τήν ἐρημική ζωή καί ἐγκαταβίωσε στήν ἔρημο τῆς Καψάλας, στό Κελλίον Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου (τό ὁποῖο ἀνήκει στήν Ἱ. Μονή Παντοκράτορος), ὅπου διέμεινε μέχρι καί τῆς κοιμήσεώς του.

Ὡς μοναχός ἵδρυσε τήν «Πανελλήνια Ἕνωση Φίλων τῶν Πολυτέκνων» (Π.Ε.ΦΙ.Π.), ἀρχικά ὡς «ἄτυπη Ὁμάδα Φιλοπολυτέκνων» (1969) καί στή συνέχεια ὡς Σύλλογο μέ νομική ὑπόσταση (1972). Διετέλεσε Α΄ Ἀντιπρόεδρος τοῦ Συλλόγου ἕως καί τήν κοίμησή του, ἐνῶ ἀπό ταπείνωση δέν ἀποδέχθηκε ποτέ τό ἀξίωμα τοῦ Προέδρου.

Ἰδιαίτερα κατά τά 6 πρῶτα χρόνια (1969—1974), ἀλλά καί στή συνέχεια, πραγματοποιοῦσε πολλές ἀπογευματινές ἐπισκέψεις συνοδευόμενος πάντοτε ἀπό τόν Πρόεδρο κ. Ἀντώνιο E. Ἀντωνίου καί διαπίστωνε τήν πραγματικότητα ἰδίοις ὄμμασιν. Οἱ ἐπισκέψεις αὐτές στίς ἄπορες Πολύτεκνες Οἰκογένειες, μέ 10 παιδιά καί ἄνω τότε (μετέπειτα μέ 7 παιδιά καί σήμερα μέ 5 παιδιά, ἀνήλικα ἤ σπουδάζοντα) ἀναδείκνυαν τά τεράστια προβλήματά τους, τά ὁποῖα γίνονταν γνωστά ἀπό τόν ἀείμνηστο Γέροντα Νικόδημο μέ πολλούς τρόπους, κυρίως ὅμως μέσῳ τῆς ἐκκλησιαστικῆς Ἐφημερίδας «Ὀρθόδοξος Τύπος», στήν ὁποία ἐπιμελεῖτο μόνιμη Φιλοπολυτεκνική Στήλη.

Πολύ σύντομα (1977) ὁ Γέροντας Νικόδημος συνειδητοποίησε τήν ἀδήριτη ἀνάγκη νά καταστεῖ εὐρύτερα γνωστό τό ταπεινό ἔργο τῆς Π.Ε.ΦΙ.Π. καί γιά τό σκοπό αὐτό προχώρησε στήν ἔκδοση τοῦ Περιοδικοῦ «ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΩΝ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ» ἀρχικά, τό ὁποῖο στή συνέχεια μετονομάσθηκε σέ «ΠΟΛΥΤΕΚΝΗ ΟΙΚΟΓEΝΕΙΑ» καί τελικά σέ «Ἑλληνορθόδοξη ΠΟΛΥΤΕΚΝΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ» (Δεκέμ. 2003).

Τό πρῶτο οὐσιαστικά Περιοδικό (ἀριθμ. τεύχ. 4 / Δεκέμβριος 1979), τά ἄλλα 3 πρῶτα ἦσαν σέ μορφή φυλλαδίου.

Ἦταν ὁ Συντάκτης καί ἡ ψυχή τοῦ Περιοδικοῦ, τό ὁποῖο ἀριθμεῖ, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, 143 τεύχη (τό 141ο τεῦχος ἦταν τό τελευταῖο πού ἐπιμελήθηκε ὁ π. Νικόδημος) καί κυκλοφορεῖται σέ 850.000 φύλλα ἐτησίως. Ἀποστέλλεται δέ ἐξαρχῆς ΔΩΡΕΑΝ σέ ὅλους τούς ἑλληνορθοδόξους Ἱερούς Ναούς, Ἱερές Μονές καί Κοινότητες ἁπανταχοῦ Γῆς, μέ τήν εὐλογία καί σύσταση τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀλλά καί τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου. Τό Περιοδικό, κύριος ἄξονας τοῦ ὁποίου ὑπῆρξε τό αἰώνιο τρίπτυχο Θρησκεία (Ὀρθοδοξία), Πατρίδα, Οἰκογένεια, ἀποτέλεσε τόν κύριο μοχλό τῆς πολυσχιδοῦς δράσεως τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος.

Ὁ ἀείμνηστος π. Νικόδημος γιά 45 συναπτά ἔτη ἀφιέρωσε τή ζωή του στήν προστασία τῶν ἀγαπημένων του Ὑπερπολυτέκνων καί Πολυτέκνων Οἰκογενειῶν, στόν ἀγώνα κατά τῶν ἐπάρατων Ἐκτρώσεων καί τῆς ἐφάμαρτης ἀντισύλληψης, στή διάδοση τοῦ πνεύματος τῆς φιλοτεκνίας καί πολυτεκνίας καί στήν ἀνάδειξη τοῦ τεράστιου Δημογραφικοῦ Προβλήματος τῆς Χώρας μας.

• Χιλιάδες οἱ Πολύτεκνες Οἰκογένειες σέ Ἑλλάδα καί Κύπρο πού ἐνισχύθηκαν καί ἐνισχύονται ἠθικά καί ὑλικά ἀπό τό Σύλλογο, τόσο σέ χρήματα, ὅσο σέ εἴδη (τρόφιμα, ροῦχα, ἔπιπλα, οἰκιακές συσκευές κλπ.).
• Ἑκατοντάδες τά ἀθῶα βρέφη πού σώθηκαν ἀπό ἔκτρωση μέ τήν ἄμεση-προσωπική ἐπικοινωνία τοῦ Γέροντος, ἀλλά καί μέ τήν ἔμμεση βοήθειά του μέσῳ τοῦ Περιοδικοῦ.
• Χιλιάδες τά παιδιά πού γεννήθηκαν μέ τήν προτροπή τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος μέσῳ τῆς ἀρθρογραφίας του στό Περιοδικό κατά τῆς ἀντισύλληψης καί ὑπέρ τῆς κατά Θεόν εὐλογημένης τεκνογονίας.

Ὑπῆρξε πρωτοπόρος στήν ἐνασχόλησή του μέ τό Δημογραφικό, τό ὁποῖο χαρακτήριζε ὡς τό ὑπ’ ἀρ. 1-ἕνα Πρόβλημα τῆς Χώρας μας, καί ἦταν ἀπό τούς πρώτους πού ἔκρουε ἐδῶ καί 40 καί πλέον χρόνια τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου γιά τή συρρίκνωση τοῦ ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ λόγῳ τῆς μεγάλης Ὑπογεννητικότητας.

Ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν ἀναγνωρίζοντας τή σπουδαιότητα τοῦ ἐπιτελουμένου ἔργου τῆς Π.Ε.ΦΙ.Π., 7 (ἑπτά) μόλις ἔτη ἀπό τήν ἐπίσημη ἔναρξη τῆς δράσεώς της, προέβη στήν κατ’ ἐξαίρεση βράβευσή της τό Δεκέμβριο τοῦ 1979. Συνήθως βραβεύονται Σωματεῖα μέ 25ετῆ καί πλέον δράση.

Στίς ἐπικρίσεις κάποιων ὅτι ἡ ἐνασχόλησή του μέ θέματα γάμουοἰκογενείας δέ συμβιβάζεται μέ τήν ἰδιότητα τοῦ μοναχοῦ, ἡ ἀπάντησή του ἦταν ὅτι ἐπιτελοῦσε τό ἔργο τῆς Π.Ε.ΦΙ.Π. πάντα μέ τήν εὐλογία τῶν Πνευματικῶν του (Γέρ. Σίμωνος Ἀρβανίτη-Πεντέλη, Γέρ. Διονυσίου Κολιτσοῦ-Ἅγιον Ὄρος κ.ἄ.), ἀλλά καί τῶν ἄλλων μεγάλων Ὁσίων Γερόντων τοῦ 20οῦ αἰῶνος (Ἁγίου Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου, ὁσίου Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, μέ τόν ὁποῖο εἶχε στενή πολυετή πνευματική σχέση, ὁσίου Γέροντος Ἰακώβου Τσαλίκη, ὁσίου Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου κ.ἄ.).

Τό 1971 ὁ μακαριστός π. Νικόδημος προέβη στήν ἵδρυση τοῦ Συλλόγου «Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης» μέ κύριο σκοπό τήν τιμή καί προβολή τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός καί Διδασκάλου ἡμῶν Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, ἀλλά καί τή διάδοση τῶν ψυχωφελεστάτων ἔργων Του, καθώς καί τήν ἀνέγερση Ἱερῶν Ναῶν πρός τιμήν Του.

Τό ἔργο τῆς προβολῆς τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου ἐγκαινιάσθηκε ἄτυπα στήν Ἱ. Μονή Πετράκη (Ἀθήνα) κατά τήν ἐπέτειο τῆς ἱ. Μνήμης Του, τή 14η Ἰουλίου 1969, μέ τήν καθιέρωση ἱ. Ἀγρυπνίας, πού ἔκτοτε συνεχίζεται ἕως σήμερα. Διετέλεσε Πρόεδρος τοῦ Συλλόγου αὐτοῦ ἕως καί τήν κοίμησή του.

Μέ τήν προσωπική ἐπίβλεψη καί ἐπίπονη ἐργασία τοῦ μακαριστοῦ π. Νικοδήμου, ὡς Προέδρου τοῦ Συλλόγου «Ὁ Ἅγιος Νικόδημος...», ἀνηγέρθη ὁ 1ος-πρῶτος Ἱερός Ναός ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου στίς Καρυές τοῦ Ἁγίου Ὄρους, στό Κελλίον τῶν Σκουρταίων «Ἅγιος Γεώργιος», ὅπου ἐκοιμήθη καί ἐτάφη ὁ Ἅγιος. Τά δέ τελευταῖα ἔτη ἐπικέντρωσε τό ἐνδιαφέρον του στή μελλοντική ἀνέγερση Ἱεροῦ Ναοῦ τῶν Ἁγίων Κολλυβάδων στήν περιοχή τῆς Καψάλας, στήν τοποθεσία «Ραχώνι τοῦ Θεωνᾶ», ὅπου διασώζεται τό ἐρημοκάλυβο τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου, τό ὁποῖο ἀναστήλωσε τό 2013 (βλ. φωτογραφία κάτω).

Συνέγραψε καί ἐξέδωσε τόν «Πρωτότυπο Βίο τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου», ὁ ὁποῖος ἐκυκλοφορήθη σέ δέκα (10) ἐκδόσεις καί συνολικά σέ 120.000 ἀντίτυπα περίπου. Ὁ Βίος τοῦ Ἁγίου, ἀλλά καί ἡ ἱερή Εἰκόνα Του (σέ 180.000 περίπου ἀντίτυπα) διατίθενται ἐξαρχῆς Δωρεάν.

Παράλληλα, μέ τήν προτροπή τοῦ Γέροντος, ἀπό τό Σύλλογο διατίθενται ὅλα τά κυκλοφοροῦντα Ἔργα τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου, ὅλων τῶν Ἐκδοτικῶν Οἴκων, μέ βιβλιοπωλική ἔκπτωση (δίχως νά ἔχει τό παραμικρό κέρδος ὁ Σύλλογος) μέ σκοπό τή διάδοση τοῦ σπουδαίου καί ἀνεπανάληπτου συγγραφικοῦ Ἔργου τοῦ Ἁγίου.

Ὁ μακαριστός Γέροντας ὑπῆρξε, μεταξύ τῶν ἄλλων, λόγιος, ἄριστος φιλόλογος, δεινός χειριστής τοῦ λόγου καί τῆς πέννας καί πολυγραφότατος συγγραφέας.

Ἐκτός ἀπό τό Περιοδικό τῆς Π.Ε.ΦΙ.Π., τό ὁποῖο συνέγραφε ἀνελλιπῶς ἀπό τό 1977 ἕως καί τήν κοίμησή του τό 2014 (συνολικά 141 τεύχη), συνέγραψε ἑκατοντάδες ἄρθρα, ἔδωσε πολλές συνεντεύξεις καί ὁμίλησε γιά θέματα Οἰκογενείας, γιά τίς Ἐκτρώσεις, τό Δημογραφικό, ἀλλά καί γιά θέματα πού ἀφοροῦν τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό. Μάλιστα, ὡς στρατιώτης, ἐπανεξέδωσε τό Στρατιωτικό Περιοδικό «Φρουρός» (1959), τό ὁποῖο εἶχε πρωτοεκδώσει ὁ θεῖος του π. Σπυρίδων. Ὁ μακαριστός Γέροντας εἶχε συγγράψει καί ἀρκετά βιβλία, μεταξύ τῶν ἄλλων διακρίνονται «Ὁ Πρωτότυπος Βίος τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου», ὁ Βίος καί τά Ἔργα τοῦ Ὁσίου Ἀθανασίου τοῦ Ἀθωνίτου (2 τόμοι), καθώς καί τά τρία (3) σχολικά βιβλία του.

Ὀλίγον πρό τῆς κοιμήσεώς του ἐπιμελήθηκε τήν ἔκδοση, μέ Πρόλογο, Σημειώσεις καί Παράρτημα, τῆς Βιογραφίας τοῦ μακαριστοῦ θείου του π. Σπυρίδωνος μέ τίτλο: «† Ἀρχιμανδρίτης Σπυρίδων Σπυρίδ. Μπιλάλης, 1918—1974, Συνοπτική Βιογραφία», καθώς καί τήν ἐπανέκδοση τοῦ ἐξαντλημένου μνημειώδους 2τόμου ἔργου τοῦ π. Σπυρίδωνος, «ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΣ» (μέβὑπότιτλους: τόμος Α΄, «Κριτική τοῦ Παπισμοῦ», καί τόμος Β΄, «Ἡ Ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν»). Δυστυχῶς, τά βιβλία αὐτά δέν πρόλαβε νά τά δεῖ τυπωμένα.

Παραθέτουμε τά σημαντικότερα ἔργα του:

1. «Μεγάλου Βασιλείου, “ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ…”», σχολικό ἐγχειρίδιο γιά τήν Α´ τάξη Λυκείου.
2. «Ἰωάννου Χρυσοστόμου, “ΛΟΓΟΙ ΔΥΟ ΕΙΣ ΕΥΤΡΟΠΙΟΝ”» σχολικό ἐγχειρίδιο γιά τή Β´ τάξη Λυκείου.
3. «ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΙΑ», σχολικό ἐγχειρίδιο γιά τή Β´ τάξη Λυκείου.
4. «Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης (17491809), ἀφιέρωμα-ἔκκλησις».
5. «Μεγάλου Βασιλείου, Ἅπαντα, ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ», τόμοι Α´, Γ´, ΣΤ´, Ζ´ καί σέ συνεργασία μέ τόν Ἀρχιμ. Μελέτιο Καλαμαρᾶ (μετέπειτα Μητρ. Πρεβέζης) οἱ τόμοι Β´, Δ´, Ε´ καί Η´.
6. «Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου. “Περί ΓάμουΤεκνογονίας καί Παρθενίας….”».
7. «Σύντομη Βιογραφία καί μερική Διήγηση θαυμάτων τοῦ Ὁσίου Παταπίου».
8. «Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος ὁ Ἀθωνίτης. Ὁ Βίος τοῦ Ὁσίου», τόμος Α´.
9. «Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος ὁ Ἀθωνίτης. Τά εὑρισκόμενα Κείμενα», τόμ. Β´.
10. «Θαύματα Ὁσίου Ἀθανασίου τοῦ Ἀθωνίτου».
11. «Ὁ Πρωτότυπος Βίος τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου».
12. «Ἱεροί Ναοί τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου (ἀνά τήν Ἑλλάδα)».
13. «Ἡ ἀκυρότητα τῶν «Μυστηρίων» τῶν Λατινοπαπικῶν ὡς αἱρετικῶν».
14. «Οἰκουμενισμός καί Ἀλλαγή Πασχαλίου».
15. «Ἀρχιμανδρίτης Σπυρίδων Σπυρίδωνος Μπιλάλης, 1918—1974, Συνοπτική Βιογραφία».

Ἐκτός ἀπό τήν Ἐκκλησία καί τήν Οἰκογένεια, ὁ μακαριστός Γέροντας ἀγαποῦσε πολύ τήν Πατρίδα μας-Ἑλλάδα. Ἦταν θερμός πατριώτης καί τιμοῦσε δεόντως τό ἱερό μας Σύμβολο, τήν Ἑλληνική Σημαία, ἀλλά καί ὅσους Ἥρωες θυσιάσθηκαν γι’ Αὐτήν. Στό Περιοδικό ἀναφερόταν συχνά στά ἐθνικά μας θέματα.

Ἔτσι, λοιπόν, μαθαίνοντας πρίν 10 ἔτη (2004) γιά τήν αὐτοθυσία τοῦ Νεοεθνομάρτυρα Κωνσταντίνου Κουκίδη συγκινήθηκε καί ἔκτοτε καθιέρωσε στήν ἐπέτειο τοῦ γεγονότος τήν τέλεση ἐκκλησιαστικοῦ Μνημοσύνου στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Νικολάου ΡαγκαβᾶΠλάκας, καθώς καί κατάθεση στεφάνων στήν Ἀναθηματική Στήλη, πού ὑπάρχει στό σημεῖο ὅπου κατέπεσε ὁ Ἥρωας. (Ὁ Κων. Κουκίδης ἦταν ὁ φρουρός τῆς Ἑλληνικῆς Σημαίας ὅταν οἱ Γερμανοί ἀνέβηκαν, στίς 27 Ἀπριλίου 1941 τό πρωί, στόν ἱ. Βράχο τῆς Ἀκροπόλεως καί ὑπέστειλαν τήν Ἑλληνική Σημαία. Ὁ Ἥρωας ἅρπαξε τό ἱερό Ἐθνικό Σύμβολο γιά νά μήν πέσει στά βάρβαρα χέρια τῶν Κατακτητῶν, τυλίχθηκε μέ Αὐτό καί κατέπεσε ἀπό τόν ἱ. Βράχο αὐτοθυσιαζόμενος).

Ὁ Γέροντας ὁμιλῶν στό ἱερό Μνημόσυνο τοῦ Κωνσταντίνου Κουκίδη, στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Νικολάου Ραγκαβᾶ.

Ὁ μακαριστός Γέροντας Νικόδημος ἐκδαπανήθηκε κυριολεκτικά στήν  ὑπηρεσία τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν συνανθρώπων του. Ὡς βαθειά πατερικός ἄνθρωπος ἀγάπησε ὑπερβαλλόντως τόν Τριαδικό Θεό, τήν Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας καί τούς Ἁγίους Της.

Ἀφιέρωσε τή ζωή του στήν ἀνόθευτη Πατερική Διδασκαλία, ὑπερασπιζόμενος μέ ὅλες τίς δυνάμεις του, μέ ὁμολογιακή πάντοτε διάθεση, τήν Ἁγία Ὀρθοδοξία μας, καταπολεμώντας τίς ἐπικίνδυνες παρεκκλίσεις ἀπό Αὐτήν. Συχνή ἐπωδός του ἦταν τό λεχθέν ὑπό τοῦ σοφοῦ διδασκάλου τῆς Ἐκκλησίας μας, μοναχοῦ Ἰωσήφ τοῦ Βρυεννίου: «Οὐκ ἀρνησόμεθά σε, φίλη Ὀρθοδοξία· οὐ ψευσόμεθά σου πατροπαράδοτον σέβας· ἐν σοὶ ἐγεννήθημεν, καὶ σοὶ ζῶμεν, καὶ ἐν σοὶ κοιμηθησόμεθα· εἰ δὲ καλέσει καιρός, καὶ μυριάκις ὑπὲρ σοῦ τεθνηξόμεθα».

Ἔζησε ὡς πραγματικός μοναχός, τιμώντας στό ἔπακρο τίς μοναχικές του ὑποσχέσεις. Ὑπῆρξε ἄνθρωπος ὑπακοῆς, ταπεινός, καθαρός στό σῶμα καί στήν ψυχή καί ἀκτήμων, δέν εἶχε οὔτε ἐπεδίωξε νά ἔχει ποτέ δικά του χρήματα καί περιουσία. Ἡ ἀπαράβατη καί αὐστηρή νηστεία, ἡ ὑπερβάλλουσα ἀγρυπνία, ἡ ἔντονη καρδιακή προσευχή καί ἡ μελέτη τῶν Πατερικῶν Ἔργων ἦσαν τά καθημερινά πνευματικά του παλαίσματα.

Συνεδύαζε μέ μοναδικό καί ἀξιοθαύμαστο τρόπο τό μοναχικό βίο καί τήν ἱεραποστολική δραστηριότητα, ἐργαζόμενος νυχθημερόν γιά τό καλό τῆς Ἐκκλησίας καί γιά τούς ἀγαπημένους του Πολυτέκνους. Εἶχε δέ καί τό τάλαντο τῆς ἐπιλογῆς ἱκανῶν Συνεργατῶν στά Διοικητικά Συμβούλια τῶν δύο Συλλόγων, τῆς Π.Ε.ΦΙ.Π. καί τοῦ «Ἁγίου Νικοδήμου», οἱ ὁποῖοι ὑπηρέτησαν καί ὑπηρετοῦν ἀνιδιοτελῶς καί μέ ὑπερβάλλοντα ζῆλο.

Στίς 4 Ἰουνίου 2014, ἡμέρα Τετάρτη, τό ἀπόγευμα, σέ ἡλικία 83 ἐτῶν ὁ μακαριστός Γέροντας Νικόδημος, «κρίμασι οἷς οἶδεν ὁ Κύριος», ἐκοιμήθη ἀπροσδόκητα μετά ἀπό ἀτύχημα στό Κελλί του στήν Καψάλα Ἁγίου Ὄρους. Ὁ τρόπος τοῦ θανάτου του εἶχε παρόμοια χαρακτηριστικά μέ αὐτόν τοῦ Ὁσίου Ἀθανασίου τοῦ Ἀθωνίτου († 5η Ἰουλίου), τόν ὁποῖο ἰδιαιτέρως εὐλαβεῖτο καί τοῦ ὁποίου ὑπῆρξε βιογράφος, ἀλλά καί ἐκδότης τῶν εὑρισκομένων Ἔργων του.

Ἡ Ἐξόδιος Ἀκολουθία τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Νικοδήμου στήν Ἱερά Μονή Παντοκράτορος Ἁγίου Ὄρους, 5 Ἰουνίου 2014.

Ἡ Ἐξόδιος Ἀκολουθία ἐψάλη τήν ἑπομένη ἡμέρα, 5 Ἰουνίου, στίς 1.30΄ μ.μ., στήν Ἱερά Μονή Παντοκράτορος Ἁγίου Ὄρους, στήν ὁποία ἀνήκει τό Κελλί του. Προεξῆρχε ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, Ἀρχιμ. Γαβριήλ, μέ τή συμμετοχή 15 καί πλέον Ἱερέων, πλήθους Μοναχῶν καί λαϊκῶν. Ἡ ταφή του ἐτελέσθη στό Κοιμητήριο τῆς Ἱ. Μονῆς καί ἐν συνεχείᾳ παρετέθη Τράπεζα, ὅπου ἀναφέρθηκαν στόν ἐκλιπόντα μέ σύντομες ὁμιλίες τους ὁ Καθηγούμενος Γέρ. Γαβριήλ, ὁ Γέρ. Μάξιμος Ἰβηρίτης καί ὁ μικρότερος κατά σάρκα ἀδελφός τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Νικοδήμου κ. Νικόλαος Μπιλάλης.

Στό Ἅγιον Ὄρος, γιά  τήν  Ἐξόδιο Ἀκολουθία, μετέβη ἀντιπροσωπεία τῆς Π.Ε.ΦΙ.Π. μέ ἐπικεφαλῆς τόν Διευθυντή τοῦ Συλλόγου κ. Ἰωάννη Θαλασσινό.

Ὁ ἀπέριττος, κατά τήν Ἁγιορείτικη μοναχική τάξη, τάφος τοῦ π. Νικοδήμου.

Ὁ μακαριστός Γέροντας Νικόδημος «εὐάρεστος Θεῷ γενόμενος, ἠγαπήθη, καὶ ζῶν μεταξὺ ἁμαρτωλῶν, μετετέθη...» (Σοφ. Σολομ. 4, 7). Τό κενό πού ἄφησε εἶναι μεγάλο καί δυσαναπλήρωτο. Πιστεύουμε, ὅμως, ἀκράδαντα ὅτι βρῆκε παρρησία ἐνώπιον τοῦ δικαιοκρίτου Θεοῦ, γιατί ἀγάπησε πολύ, καί ἡ κατά Θεόν ἀγάπη, ὅπως διδάσκει ὁ Ἅγιος εὐαγγελιστής Ἰωάννης, νικᾶ καί αὐτόν ἀκόμη τό θάνατο: «Ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι μεταβεβήκαμεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν, ὅτι ἀγαπῶμεν τοὺς ἀδελφούς...» (Α΄ Ἰωάν. 3, 14). Οἱ προσευχές του γιά τούς ἀδελφούς μας Πολυτέκνους καί τή «μικρή καί πτωχή» Π.Ε.ΦΙ.Π., ὅπως τήν ἀποκαλοῦσε, θά μᾶς ἀκολουθοῦν, θά μᾶς ἐνδυναμώνουν καί θά μᾶς ἐνισχύουν ἔτι περισσότερο.

«Γέροντος Νικοδήμου (Μπιλάλη), Ἁγιορείτου Μοναχοῦ, αἰωνία ἡ μνήμη»!

 

Ἡ ταφή τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος στό Κοιμητήριο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παντοκράτορος, Ἁγίου Ὄρους

 

Πηγή: (από το Περιοδικό μας Ε.Π.Ο., αρ. τ. 143/ Οκτωβ. 2014)