Μαρτυρία ενός παιδιού που γεννήθηκε με δωρεά σπέρματος…
«Παρόλο που έχω έναν πατέρα, αυτόν που με μεγάλωσε και με αγαπά, χρειάζομαι απολύτως και τους δύο. Η θλίψη που βιώνω είναι πολύ αληθινή...Μπορεί να μην έχει νόημα για όσους δεν είναι στη θέση μου, αλλά ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι είναι δυνατόν αυτή η απώλεια να είναι τόσο ανυπόφορη όσο είναι».
Anonymousus.org
Υποβλήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2019.
Το ήξερα σχεδόν όλα μου τα χρόνια ότι οι γονείς μου χρησιμοποίησαν σπέρμα δότη για να με συλλάβουν, αλλά ποτέ, μετά την αρχική μας συνομιλία, δεν μιλήσαμε ξανά για το γεγονός ότι έχω συλληφθεί με τη βοήθεια δότη. Οι γονείς μου νομίζουν ότι δεν ενδιαφέρομαι για αυτό. Αλλά αυτό που δεν κατάλαβαν είναι ότι ακόμη και ως μικρό παιδί, είχα αντιληφθεί πως δεν ήταν πολύ άνετοι με το θέμα. Αν με ρωτούσαν αν θα ήθελα ποτέ να μάθω ποιος ήταν ο βιολογικός μου πατέρας, εάν είχα τη δυνατότητα, η απάντησή μου θα ήταν, «Όχι, δεν είμαι περίεργος». Δεν ήθελα να βλάψω τα συναισθήματα των γονιών μου εκφράζοντας ενδιαφέρον. Δεν ήθελα ποτέ να πιστεύουν ότι δεν ήταν αρκετοί για μένα.
Όμως αυτή η σκέψη, απασχολούσε τόσο πολύ το μυαλό μου... Αποτελούσε μέρος κουβέντας που έκανα με τους φίλους μου. Μπορούσα να ξυπνήσω τη νύχτα και να αναρωτιέμαι πώς θα μπορούσε να είναι... Ήμουν κάτι σαν αυτόν; Ποτέ δεν σταμάτησα να αναρωτιέμαι, αλλά και κανείς δεν ήξερε πόσο πολύ με απασχολούσε...Ακόμη και στις αρχές της δεκαετίας των 20 χρόνων μου, θα μιλούσα για αυτό σαν κάτι αξιοπερίεργο για μένα που το έφερνε τυχαία η κουβέντα.
Αυτό που ήξερα είναι πως ήταν απλά ένας δότης σπέρματος και πιθανότατα δεν θα υπήρχε τρόπος να τον βρω κάποτε. Όμως τελικά, στην ηλικία των 26 ετών, κατάφερα να τον βρω μέσω μιας μεθόδου ελέγχου DNA. Μακάρι να μπορούσα να περιγράψω πόσο υπέροχο και απαίσιο ταυτόχρονα ήταν... Απολύτως κανένας από τους συγγενείς που βρήκα δεν ήθελε οποιαδήποτε σχέση μαζί μου. Ο βιολογικός μου πατέρας δεν θέλησε να μου δώσει ούτε κάποιο ιατρικό ιστορικό. Η γιαγιά μου συμφώνησε να με συναντήσει, αλλά έπειτα με κορόιδεψε. Και τα αδέλφια μου δεν ήθελαν να μου μιλήσουν. Το να δω το πρόσωπο του βιολογικού μου πατέρα και να γνωρίσω λίγα πράγματα για αυτόν, ήταν ακριβώς αυτό που λαχταρούσα για πολλά χρόνια. Αλλά αυτό είναι συγχρόνως τόσο οδυνηρό! Να συνειδητοποιώ, ότι μετά από όλα αυτά, δεν μπορώ ούτε καν να μιλήσω μαζί του.
Έχω περάσει πολλές δυσκολίες στη ζωή μου, αλλά καμία δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για την απόρριψη από τον πατέρα σου. Παρόλο που έχω έναν πατέρα που με μεγάλωσε και με αγαπά, χρειάζομαι απολύτως και τους δύο. Η θλίψη που βιώνω είναι πολύ αληθινή... Αυτό μπορεί να μην έχει νόημα για όσους δεν είναι στη θέση μου, αλλά ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι είναι δυνατόν αυτή η απώλεια να είναι τόσο ανυπόφορη όσο είναι.
Πηγή: anonymousus.org