30 χρόνια με Σκλήρυνση κατά πλάκας, σε αναπηρικό αμαξίδιο.
Διαγνώσθηκα με Σκλήρυνση κατα πλάκας, όταν ήμουν τριάντα ετών.
Μετά από δυό-τρία χρόνια η απελπισία μου ήταν τόσο βαθειά, ο πόνος της καρδιάς μου τόσο οξύς, ώστε θόλωσε το μυαλό μου.
Εάν βρισκόταν μπροστά μου ένας Τζάκ Κεβόρκιαν, «Δρ. Θάνατος», («ιατρός», που θανάτωνε ασθενής από «συμπόνοια»), τότε στα μέσα της δεκαετίας του 80, σκέπτομαι πως ενδεχομένως θα είχα κάνει αυτή την επιλογή.
Χαίρομαι τόσο πολύ σήμερα που δεν συνέβη αυτό, γιατί δεν θα γνώριζα ποτέ τα εγγόνια μου.
Βλέπεται το λάθος που υπάρχει σε αυτή την απόφαση, είναι πως δεν είναι δυνατόν ποτέ να είμαστε σίγουροι για αυτό που μας επιφυλάσσει το αύριο.
Παίρνουμε μια απόφαση βασισμένοι στη θλίψη που έχουμε σήμερα. Θα μπορούσα..ναί..
Εάν δεν είχα να με περιβάλλει η υποστήριξη και η αγάπη της συζύγου μου, των παιδιών μου, της ενορίας μου, ο Θεός, ίσως και να ζητούσα την υποβοηθούμενη αυτοκτονία.
Είμαστε όλοι μας ευάλωτοι.
Ας μήν αφήνουμε κανέναν μόνο στη δοκιμασία του.
Πηγή: Vulnerable Film
