Για την κοινωνία χωρίς Θεό, μόνη διέξοδος στα βάσανα  δείχνει συχνά να είναι ο θάνατος. Στον Καναδά, η εφαρμογή της ευθανασίας είναι το αποτέλεσμα συγκεκριμένων αποτυχημένων «επιλογών ζωής». Τίποτα δεν απαξιώνεται περισσότερο από την πονεμένη ζωή των ασθενών και ευάλωτων ανθρώπων.

Αυτά που οι περισσότεροι αγνοούν για τον θάνατο με την συνδρομή ενός ειδικού υγείας….

Από το Life Institute

Λαμβάνοντας ειδική άδεια από τους παραγωγούς, το Life Institute ( Ινστιτούτο υπέρ της Ζωής)είναι στην ευχάριστη θέση να παρουσιάσει την ειδική διαδικτυακή προβολή του: Fatal Flaws: Legalizing Assisted Death, ( Μοιραία Λάθη: Νομιμοποιώντας τον Υποβοηθούμενο Θάνατο). Ο σκηνοθέτης Kevin Dunn χρησιμοποιεί ισχυρές μαρτυρίες και γνώμες εμπειρογνωμόνων και από τις δύο πλευρές του θέματος για να αποκαλύψει πώς αυτοί οι εξαιρετικά αμφισβητούμενοι νόμοι επηρεάζουν την κοινωνία με την πάροδο του χρόνου.Η ταινία δημιουργήθηκε από την Euthanasia Prevention Coalition και την DunnMedia ( Τον Συνασπισμό για την Πρόληψη της Ευθανασίας και τηνDunnMedia, εταιρία που δραστηριοποιείται στο χώρο της θέασης και των ΜΜΕ),και είναι διαθέσιμη για αγορά εδώ https://fatalflawsfilm.com

Σχόλιο «Μαμά Μπαμπάς και Παιδιά» : Οποιαδήποτε ιατρική υπηρεσία «θεραπεύει» τον ανθρώπινο πόνο διακόπτοντας τη ζωή, προσβάλει την ουσία της ιατρικής επιστήμης που είναι η διακονία της ζωής, κάνει κατάχρηση της θεραπευτικής σχέσης και μετατρέπει τον γιατρό από συμπαραστάτη σε νόμιμο «δήμιο». Η ιατρική υποβοήθηση του θανάτου, στο όνομα της «συμπόνιας», δείχνει έλλειψη ήθους, θεραπευτική ανεπάρκεια, εγκατάλειψη του δοκιμαζόμενου και κακοποίηση εκείνων που αξίζουν παρηγοριά, ανακούφιση και παροχή φροντίδας. Κυρίως όμως  αποτελεί προσβολή του Θεού που είναι ο Δωρητής κάθε ανθρώπινης ζωής και μόνος αρμόδιος να κρίνει μέσα στην μεγάλη Του αγάπη τη στιγμή που αυτή θα τελειώσει.

«Έχετε καταλάβει πως οι νόμοι που επιτρέπουν την ευθανασία και την υποβοήθηση της αυτοκτονίας σπρώχνουν την κοινωνία σε μια επικίνδυνη κατηφόρα;»

Fatal Flaws: Η νομιμοποίηση του υποβοηθούμενου θανάτου μας οδήγησε σε ένα ταξίδι προβληματισμού στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική για να θέσουμε ένα από τα πιο θεμελιώδη φιλοσοφικά ερωτήματα της εποχής μας: θα έπρεπε να δώσουμε στους γιατρούς το έννομο δικαίωμα  να τερματίσουν τη ζωή των άλλων με ευθανασία ή με υποβοηθούμενη αυτοκτονία;

Ο σκηνοθέτης Kevin Dunn κατέγραψε ισχυρές προσωπικές μαρτυρίες και γνώμες εμπειρογνωμόνων και από τις δύο πλευρές του ζητήματος για να αποκαλύψει πώς αυτοί οι εξαιρετικά αμφισβητούμενοι νόμοι επηρεάζουν την κοινωνία καθώς περνούν τα χρόνια.

Περίπου 20 χρόνια μετά την εισαγωγή αυτών των νόμων, ακόμη και μερικοί από τους πιο πιστούς υποστηρικτές του υποβοηθούμενου θανάτου θέτουν υπό αμφισβήτηση το δρόμο που οι ίδιοι μας οδήγησαν. Ο πατέρας της ευθανασίας στην Ολλανδία ο Dr.Boudewijn Chabot μιλά για μια «ανησυχητική μετακίνηση των αντιλήψεων»και ότι η ευθανασία «μας ξέφυγε από τα χέρια» - ειδικά επειδή άρχισε να αναφέρεται σε ασθενείς με ψυχιατρικά νοσήματα.

Όλοι έχουμε ακούσει τραγικές και πολυδιαφημιζόμενες ιστορίες ανθρώπων που έχουν ζητήσει τον  υποβοηθούμενο θάνατο εδώ στη Βόρεια Αμερική. Σπαρακτικές περιπτώσεις. Ορισμένες από αυτές τις υποθέσεις έχουν φτάσει στα ανώτατα δικαστήρια της χώρας με στόχο να ανατρέψουν το από ετών ισχύον ποινικό δίκαιο αναφορικά με αυτό που παλαιότερα χαρακτηριζόταν ως ανθρωποκτονία.

Από το 1998, πέντε χώρες και έξι πολιτείες των ΗΠΑ έχουν θεσπίσει νόμους που καθιστούν νόμιμο τον υποβοηθούμενο θάνατο εφόσον ισχύουν ορισμένα κριτήρια. Σχεδόν κάθε χώρα του κόσμου συζητά κάποια μορφή νομιμοποίησης και η Αμερική «βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο».

Αυτή η ταινία δεν βγήκε για να δαιμονοποιήσει τους γιατρούς, τους υποστηρικτές,  ή οποιονδήποτε άλλο για αυτό το θέμα. Αυτή η ταινία αφορά την υιοθέτηση - και την αντίσταση - απέναντι σε μια νέα φιλοσοφία και πολιτισμό που μπορεί να σας επηρεάσει στην πιο ευάλωτη στιγμή της ζωής σας.

Μαρτυρίες:

«Τα επιχειρήματα  του κατήφορου έχουν επικριθεί συχνά ως φιλοσοφικά αδύναμα. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει ισχυρότερη απόδειξη για την πραγματικότητα του ολισθηρού κατήφορου από το Fatal Flaws. Ως ψυχίατρος και γιατρός ανακουφιστικής φροντίδας, δεν μπορώ παρά να υπογραμμίσω τη σημασία αυτής της ταινίας ως μιας πνευματικής κλήσης, ενός ηθικού μηνύματος, μιας κοινωνικής δήλωσης και μιας κλινικής παρέμβασης.

Ο Kevin  Dunn έρχεται σα σύγχρονη Κασσάνδρα που δημιούργησε μια ταινία, να περιγράψει  αυτό που θα μπορούσε να αποτελέσει μια τρομακτική επιστημονική φαντασία, αν δεν ήταν ήδη κοινωνικό γεγονός: τη νομιμοποίηση του τερματισμού της ζωής των ευάλωτων, των απομονωμένων, των περιθωριοποιημένων και των δοκιμαζόμενων, από πολιτεία σε πολιτεία και από χώρα σε χώρα. Ακόμα πιο ενοχλητικό  είναι πως αυτοί οι θάνατοι περνούν από τα χέρια των ιατρών, που επί χιλιετίες ορκίζονταν να θεραπεύουν και όχι να βλάπτουν. Μέσα από συνεντεύξεις με ασθενείς, οικογένειες και εμπειρογνώμονες, ο Dunn κάνει μια ξεκάθαρη και επειγόντως αναγκαία κριτική στο κατ΄ ευφημισμό μασκάρεμα της αυτοκτονίας ως συμπόνιας και με αυτόν τον τρόπο αποκαλύπτει τη σκοτεινή πλευρά του επιχρυσωμένου ισχυρισμού ότι η ανακούφιση του πόνου έγκειται στην επιβεβαίωση της απελπισίας, στην αποδοχή του μοιραίου και την προδοσία των ιστορικών στόχων της ιατρικής.»

Cynthia Geppert MD, MA, MPH, MSB, DPS, MSJ, DFAPA, FCLP Καθηγήτρια Εσωτερικής Παθολογίας και Ψυχιατρικής, Διευθύντρια στο Ethics Education University of New Mexico School of Medicine, Αναπληρώτρια  Καθηγήτρια  Bioethics Albany Medical College, ΗΠΑ

«Το Fatal Flaws είναι κάτι περισσότερο από ένα υπέροχο ντοκιμαντέρ. Είναι μια έκκληση για την αποκατάσταση της αξιοπρέπειας στη Βουλή της Ιατρικής. Για κάθε γιατρό ή ασθενή που θέλει να κατανοήσει τη διαφορά μεταξύ της ιατρικής δολοφονίας και της ιατρικής υπεύθυνης φροντίδας, αυτή η ανθρωπιστική και ευαίσθητη ταινία είναι απαραίτητη.»

Ronald W. Pies, MD, Ομότιμος Καθηγητής Ψυχιατρικής και Λέκτορας Βιοηθικής στο SUNY Upstate Medical University  Καθηγητής Κλινικής Ψυχιατρικής στο Tufts U. School of Medicine  Ομότιμος Συντάκτης του Psychiatric Times, USA Director, Kevin Dunn στη Χάγη, Ολλανδία.

«Αυτή είναι μια λαμπρή ταινία που πρέπει να προβληθεί υποχρεωτικά στους πολυάσχολους νομοθέτες που δεν έχουν χρόνο να κάνουν τη δική τους έρευνα, για να ενημερωθούν για το τρόπο που ς η ευθανασία αλλάζει το θάνατο και την πορεία προς αυτόν σε χώρες όπως ο Καναδάς και η Ολλανδία. Ο Kevin Dunn παίρνει συνεντεύξεις από υποστηρικτές και αντιπάλους της ευθανασίας και της ιατρικώς υποβοηθούμενης  αυτοκτονίας με μη επικριτικό τρόπο και οι απαντήσεις που λαμβάνει είναι εξαιρετικές.»

Καθηγήτρια Βαρόνη Sheila Hollins, House of Lords, προηγούμενη πρόεδρος του Royal College of Psychiatrists, UK

«Συναρπαστικό, διαχρονικό και συγκινητικό. Οι γιατροί πρέπει να δουν αυτήν την ταινία, ειδικά εκείνοι που εκπαιδεύονται, καθώς το κίνημα της ευθανασίας προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει την ηθική της ιατρικής ».

Πηγή: https://www.youtube.com/watch?v=t4N9uMeUxyU

Συγκλονιστικό βίντεο που αποτυπώνει μια θλιβερή κατάσταση!

Πιστεύουμε ότι η νομιμοποίηση της Ευθανασίας και ή της υποβοηθούμενης Αυτοκτονίας  αποτελεί κακή άσκηση Δημόσιας Πολιτικής.

Όταν το Βέλγιο επεξέτεινε την ευθανασία και στα παιδιά, τον Φεβρουάριο του 2014, αίροντας το ηλικιακό όριο για την χρήση θανατηφόρου ενέσεως, είχαμε ελπίσει ότι κανένα παιδί δεν θα πέθαινε με αυτόν τον τρόπο. Όμως, η πρώτη "επίσημη" πράξη παιδικής ευθανασίας στο Βέλγιο, καταγράφθηκε το Σεπτέμβριο του 2016.

Πρόσφατες (Οκτ. 2020) αναρτήσεις ξένων ιστοσελίδων (the guardian.com, bbc.com, κ.α) και ελληνικών εφημερίδων (on time, Πρώτο Θέμα) μας ενημέρωσαν για την νέα κατρακύλα της Ολλανδίας στο ζήτημα της ευθανασίας.

Μετά από χρόνια διαβούλευσης, οι αντιπρόσωποι της American Medical Association (AMA), κατά την πρόσφατη συνεδρίασή τους, που έλαβε χώρα στο Σικάγο,

Σε κανέναν δεν αρέσει η αρρώστια, ούτε ο πόνος. Μας δυσαρεστεί, μας αλλάζει το πρόγραμμα και μας φέρνει αντιμέτωπους με το τέλος μας πάνω στη γη. Η κοσμική μας κοινωνία εξάλλου έχει αποφασίσει ότι δεν πρέπει να γίνεται ανεκτός κάθε άσκοπος πόνος και ταλαιπωρία. Οι συνάνθρωποι με καταληκτικές ασθένειες όπως όλοι ομολογούν, αξίζουν μεν τη φροντίδα και τη συμπόνια, αλλά καθώς η ευθανασία κερδίζει αποδοχή στην κοινωνία, η συμπόνια έχει αρχίσει να σημαίνει ότι αντί να βοηθήσουμε τον άρρωστο άνθρωπο να μην υποφέρει επιλέγουμε τον χρόνο του θανάτου του.

30 χρόνια με Σκλήρυνση κατά πλάκας, σε αναπηρικό αμαξίδιο.

Η αστική δημοκρατία στη Δυτική Ευρώπη παραβίασε τη συνταγματική της αρχή περί ελεύθερης πρόσβασης στις υγειονομικές υπηρεσίες και  θυσίασε εν ψυχρώ χιλιάδες ανήμπορους ηλικιωμένους

Η ζωή μας δημιουργείται από μια σειρά σημαντικών αλλά και πιο απλών στιγμών.

Πολλοί γιατροί στο Βέλγιο δεν αναφέρουν πια τους ασθενείς τους οποίους θανάτωσαν με ευθανασία, διότι η ευθανασία θεωρείται πλέον «φυσιολογική ιατρική διαδικασία». Σε αυτό το βίντεο, οι γιατροί, τα θύματα και οι υποστηρικτές των ανυποψίαστων ασθενών, προειδοποιούν ότι η αποτελεσματική εποπτεία της ευθανασίας είναι ανύπαρκτη στην πράξη.

Ο πρώηνTransgender Woman Walt Heyer μοιράζεται την ιστορία του για την χειρουργική επέμβαση αλλαγής του φύλου του και για το πως συνειδητοποίησε αργότερα σε ποιά δυσάρεστη περιπέτεια ενέπλεξε τον εαυτό του.

«Έχω τα πάνω και τα κάτω μου όπως και όλος ο κόσμος. Ίσως και περισσότερο από τους άλλους. Μπορεί να δυσκολευτείς  να με καταλάβεις. Και θέλω να έχω τις προσωπικές μου στιγμές. Δε θέλω να με παρατηρείς πίσω από την πλάτη μου όλη την ώρα».

Σχόλιο Μαμά Μπαμπάς και Παιδιά:

Ἡ εὐθανασία εἶναι ἁμαρτία γιατί παίρνουμε τή θέση τοῦ Θεοῦ καί βάζουμε τέλος σέ μιά ζωή, καί πού δέν εἶναι δική μας δημιουργία, ἀλλά καί μήν ἀφήνοντάς την νά ἐξιλεωθεῖ γιά τυχόν ἁμαρτήματά της.

Θάνατος με δωρεά οργάνων: Η ευθανασία των ασθενών για λήψη των οργάνων τους γίνεται όλο και πιό δελεαστική ιδέα.

Η νομιμοποίηση της Ευθανασίας ή και της Υποβοηθούμενης Αυτοκτονίας δίνει τη δυνατότητα σε ένα άτομο να προκαλέσει άμεσα και σκόπιμα το θάνατο ή να εμπλακεί στην πρόκληση του θανάτου άλλου προσώπου. Δεν είναι  καθόλου ασφαλές να επιτρέπεται σε οποιοδήποτε άτομο να εμπλέκεται στην πρόκληση θανάτου άλλου ανθρώπου. Αντιλαμβανόμαστε ότι κάποιες τραγικές περιπτώσεις θα κυριαρχούν διεκδικώντας στη δημόσια συζήτηση, αλλά τα ζητήματα πρέπει να εξετάζονται όχι μόνο στη βάση του ατομικού δικαιώματος του ανθρώπου αλλά  και με βάση το πώς θα επηρεάσουν την κοινωνία στο σύνολό της.

Εάν με  ρωτούσατε στην ηλικία των 25 ετών, τί σου δίνει ποιότητα στη ζωή σου, τότε θα έλεγα: το να γυμνάζομαι, να δραστηριοποιούμαι με την οικογένειά μου, να κάνω μια καριέρα με ανοδική πορεία...

 
Εάν με  ρωτούσατε στην ηλικία των 25 ετών, τί σου δίνει ποιότητα στη ζωή σου, τότε θα έλεγα: το να γυμνάζομαι, να δραστηριοποιούμαι με την οικογένειά μου, να κάνω μια καριέρα με ανοδική πορεία...

Άν μου λέγατε πως λίγα χρόνια αργότερα, από εκείνη την εποχή, θα βρισκόμουν στο αναπηρικό καροτσάκι, θα έχανα την καριέρα μου, και δεν θα ήμουν σε θέση να έχω πολλές από τις σωματικές δραστηριότητες που επιθυμούσα, θα σας έλεγα πως δεν υπάρχει ποιότητα ζωής υπό αυτές τις συνθήκες...

Αλλά παρόλα αυτά σήμερα, στα 62, η ζωή μου έχει ποιότητα, και πώς επήλθε αυτή η αλλαγή;

Η  λεγόμενη Ποιότητα Ζωής είναι ένας «κινούμενος στόχος».

Αλλάζει με την πάροδο του χρόνου.

 Αυτό που έδινε ποιότητα στη ζωή μου τότε, στα παλιά, ήταν η δυνατότητα να κάνω πράγματα,  αυτό που δίνει ποιότητα στην ζωή μου τώρα είναι το να αγαπώ και να με αγαπούν και να  αισθάνομαι πως ακόμη μπορώ να συμβάλλω σε κάτι, όσο μικρό και άν είναι αυτό....

Πηγή: https://www.youtube.com

Είναι η δική μας απάντηση για να τους κάνουμε να σκοτώσουν τους δικούς τους εαυτούς.

Είναι η δική μας απάντηση για να τους κάνουμε να σκοτώσουν τους δικούς τους εαυτούς.

Είναι αυτό το επίτευγμα που καταφέραμε ως κοινωνία;

Έχουμε φτάσει στο σημείο να μήν αγκαλιάζουμε ούτε αυτούς που  είναι συντετριμμένοι;

Θέλουμε μόνο τους νικητές στην κοινωνία μας;

Λοιπόν ποιοί πολίτες απολαμβάνουν την προστασία από πιθανή αυτοκτονία και ποιοί πολίτες υποβοηθούνται στην αυτοκτονία;

Θα σας απαντήσω τί συμβαίνει.

Άνθρωποι σαν και μένα προορίζονται για υποβοηθούμενη αυτοκτονία, ενώ ο υγιής γείτονάς μου απολαμβάνει την προστασία από την αυτοκτονία.

Πού βρίσκεται η ισότητα σε αυτό; Πού βρίσκεται η αξία, η ισοτιμία σε αυτό;

Σίγουρα οι άνθρωποι επιθυμούν να πεθάνουν όταν βρίσκονται σε βαθιά απελπισία, αλλά δεν τους βοηθούμε να θανατώσουν τους εαυτούς τους, τους περιβάλλουμε με την αγάπη της κοινότητας, τους βοηθούμε να βρουν κάποιο νόημα και ένα σκοπό στη ζωή τους ξανά.

Ιδιαίτερα  άν έχουν χάσει την αντίληψη της δικής τους αξίας.

Πηγή: https://www.youtube.com/watch?v=rCR9zOlZRaE