Εκδόθηκε το ενδιαφέρον βιβλίο του Παιδοψυχιάτρου και Ψυχαναλυτή Christian Flavigny “Θέλω Μπαμπά ΚΑΙ Μαμά”, από τις εκδόσεις “ΠΑΡΡΗΣΙΑ”. Με την άδεια του εκδότη δημοσιεύουμε τον πρόλογο.

Η συγκατοίκηση πριν το γάμο είναι μια διαδεδομένη συνήθεια. Την επιλέγουν τα ζευγάρια για να «γνωριστούν καλύτερα» και την αποδέχονται οι γονείς τους είτε κατ ανάγκην είτε ως ένα λογικό βήμα των παιδιών τους.

Μετά την επικράτηση της επαναστάσεως των μπολσεβίκων το 1917 ο Λουνατσάρσκι Ανατόλι Βασιλίεβιτς επίτροπος του λαού για την παιδεία (υπουργός Παδείας δηλαδή) και οργανωτής της σοσιαλιστικής κουλτούρας, δίνει διάλεξη σε μια μεγάλη αίθουσα κατάμεστη από κόσμο. Κατ’ εντολή του κόμματος μιλά με στόμφο για το μύθο της αναστάσεως του Χριστού. Διαφωτίζει το ακροατήριο για ώρες πολλές και με ύφος θριαμβευτικό καταλήγει.

Η επιθυμία του κάθε γονέα είναινα βοηθήσει ώστε να είναι το παιδί του υγιές, να  αναπτυχθεί σωστά  με αξιοποιημένες τις ικανότητές του και με σωστό χαρακτήρα.

Στις μέρες μας όσοι γονείς έχουν παιδιά στη σχολική ηλικία, και κυρίως στο Δημοτικό, ασκούν  σε αυτά μεγάλη πίεση. Πιστεύουν πως άν θέλουν να λέγονται σωστοί γονείς, το παιδί τους πρέπει να σπουδάσει στο Χάρβαρντ, να γίνει διάσημος επιστήμονας  και να αλλάξει τον κόσμο - ή τουλάχιστον να διακριθεί στις τέχνες και τα αθλήματα! Και με κάποιο τρόπο οι γονείς θα πρέπει να ταιριάξουν την αγάπη, την ηρεμία και την διακριτική υποστήριξη του παιδιού,  με την πιεστική τους επιθυμία να δούν το παιδί τους να διακρίνεται.

Η έρευνα αποδεικνύει  τα πολλαπλά οφέλη από τα κοινά οικογενειακά γεύματα, ειδικά ως προς την προστασία των εφήβων  από συμπεριφορές υψηλού κινδύνου. Δυστυχώς τα κοινά γεύματα σπανίζουν σήμερα στις οικογένειες. Δεδομένης της προστασίας που παρέχουν στα παιδιά και τους εφήβους, οι γονείς πρέπει να ενθαρρύνονται στο να καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να συγκεντρώνονται τακτικά στο οικογενειακό τραπέζι.

Τά παιδιά διαμορφώνουν τόν κόσμο τους, τόν χαρακτήρα τους καί τή ζωή τους ἀπό πολύ νωρίς, καί ἑπομένως οἱ γονεῖς πρέπει νά ἔχουν τή φροντίδα γιά ὑπεύθυνη καί συστηματική ἀγωγή ἀπό τήν πρώτη ἀρχή τῆς ζωῆς τῶν παιδιῶν τους.

Οι μπαμπάδες κάνουν κάτι για τα παιδιά που οι μητέρες δεν μπορούν να κάνουν.

Παρά τα από ετών γνωστά δυσάρεστα αποτελέσματα που έχει η έλλειψη πατέρα στα παιδιά, υπάρχουν πολλά μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας, καθώς και μέρος της κοινής γνώμης, που πιστεύει πως δεν είναι απαραίτητος ο πατέρας στην ανατροφή των παιδιών. Κατ’ αυτούς η δομή της οικογένειας δεν έχει σημασία, από την στιγμή που υπάρχει κάποιο άτομο που φροντίζει και αγαπά τα παιδιά και ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να είναι το άτομο αυτό.

Χλιαρὸ πρωινὸ τῆς ἄνοιξης κι εἶπε νὰ πάρει τὸ λεωφορεῖο ὁ φίλος σας, ὁ συνταξιοῦχος τοῦ ΕΚΑΣ, γιὰ μιὰ διαδρομὴ μετ᾽ ἐπιστροφῆς χωρὶς ἀποβίβαση. Τὸ συνήθιζε. Ἦταν ὁπωσδήποτε μιὰ σχεδὸν ἀνέξοδη ἀπόδραση μὲ τὴν κάρτα ἀπεριορίστων διαδρομῶν.

Δημιουργήσαμε μια ψεύτικη θέση εργασίας.

Μπορεῖ ὁ λαός μας, μὲ τὴν εὐλογημένη σοφία του, νὰ ἔχει κάνει τὴ διαπίστωση ὅτι «Ἀπὸ μάννα ὀρφανεύει τὸ παιδί», ἀφοῦ ἡ μάννα, χωρὶς καμμία ἀμφιβολία, ἀποτελεῖ τὴν ἰσόβια ζωοδότρα πηγὴ ἀγάπης καὶ φροντίδας γιὰ κάθε ἄνθρωπο. Ὅμως, ὅλο καὶ περισσότερες σχετικὲς ἔρευνες τεκμηριώνουν τὸ γεγονὸς ὅτι καὶ ὁ πατέρας βάζει ἀνεξίτηλα τὴ σφραγίδα του στὴ ζωὴ τῆς οἰκογένειας καὶ στὴν προσωπικότητα τοῦ κάθε ἀνθρώπου, τόσο μὲ τὴν παρουσία του, ὅσο καὶ μὲ τὴν ἀ π ο υ σ ί α του.

Ἐπειδὴ πολὺς λόγος γίνεται στὸν σύγχρονο κόσμο μᾶς περὶ ἰσότητας τῶν δυὸ φίλων καὶ ἐπειδὴ ὑπάρχει θεσμοθετημένη ἰδεολογική, θρησκευτικὴ καὶ κοινωνικοπολιτικὴ διαστροφὴ περὶ τούτου, ἐπιτρέψτε μου μερικὲς ταπεινὲς σκέψεις ποὺ εὔχομαι νὰ μᾶς προβληματίσουν ὅλους: ὀρθοδόξους, ἑτεροδόξους, ἀλλοδόξους, ἀνθρωπιστές, ρατσιστὲς κ.α.